ต้นเหตุให้เกิดทุกข์ คือ ตัณหา ได้แก่ โลภ เจตสิก
โลภ เจตสิก หรือ ตัณหา เป็น ความอยากได้
เป็น ความปรารถนา ซึ่งมักจะ ไม่รู้จักอิ่ม ไม่รู้จักพอ
เมื่อมี ความอยากได้ มี ความปรารถนา เกิดขึ้นแล้ว
ก็จะมี ปริเยสนทุกข์ คือ เป็นทุกข์ ในการแสวงหา
เพื่อให้ได้มาตามความปรารถนานั้น ๆ
ถ้าหาไม่ได้ ก็มี ยัมปิจฉัง น ลภติ
คือ ความไม่สมหวังดังที่ปรารถนา
ครั้นได้มาแล้ว ก็มี อารักขทุกข
คือ เป็นทุกข์ในการระวังรักษา
เมื่อรักษาไม่ดี แตกหักสูญหายไป ก็มี ปิเยหิวิปปโยโค
คือ ความพลัดพรากจากสิ่งที่รัก
รวมความว่า ได้ ก็ ทุกข์ ไม่ได้ ก็ ทุกข์
แต่...เมื่อใด ตัด ต้นตอ ต้นเหตุ คือ ความปรารถนา ลงเสียได้แล้ว
ทุกข์ ที่จะพึงเกิด ก็จะไม่มีเลย
"รู้นะว่ามันต้องทำยังไง แต่ว่าคงยังไม่ถึงเวลาสำหรับผม ผมยังยินดีในกิเลสอยู่"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น